|
Buddi
Abdul Raouf Qureshi translated from Pahari by Shams Rehman This poem was written on 29th October 2023, when I was at my grandfather's farmhouse. I have many memories attached to this house. I was five or six years old when my grandfather bought it. We had to walk there on foot. I still remember the first journey. My mother and some female relatives were with me. The path was mountainous and difficult. I remember that journey and the places where my feet first touched the ground. I still hear my voice echoing in my ears: “How far is Beji's house?” I remember the first sight of the mud house on the other side of the stream, built on a height. The view of paradise that my eyes saw is still fresh in my mind. My grandfather’s house is surrounded by mountains on all sides. In front of it, there are tall pine trees. The moon rising from behind the trees, between two hills, looks very beautiful. It was probably a full moon night. The moon was shining in all its glory. I was restless, like a wounded bird, pacing alone on the roof, lost in the embrace of the past. What days they were—the house was full of people—my grand- mother, grandfather, uncles, aunties, and cousins. I remember them all. That day, there was no one to comfort me. The full moon has always pulled me towards it. That night, it was something else. The moon had come and sat beside me. I had spent many nights on that roof, from childhood to youth. On warm nights, I used to lie on the charpoy and search for shooting stars. I had seen them. Today, my star-chasing eyes were watching the moon alone. The old woman sitting on it has been alone for centuries, just like me. That night, I kept looking at the moon for a long time, holding it in my eyes, talking to it like a friend. I cried my heart out. This poem was written with the title Buddi (the Old Woman). In the middle of night The old woman The old woman weaving on the moon Laughing like crazy Talking to stars Stars are calling her She rises up and goes down But the black dark night Never ends for her |
بڈھی
عبدلراؤف قریشی نتی اکتوبر ترئی نی راتیں میں نانے نے کہار ساں۔ ماڑیاں اس کہرے نال بھوں یاداں جڑ یاں ن۔ سن اسی اچ جیلے نانے کہار کیندہ میں پنجاں چھیاں سالاں نا ساں۔ ٹری جانا پینا سی۔میکی او پہلا سفر اج وی یاد اے۔امی تے کجھ رشتے دار جنانیاں نال سن . رستہ پہاڑی تے مشکل سی ۔ میکی او سفر وی یاد اے۔ او جغاں وی جنہاں کی ماڑے پیراں پہیلں واری پیار دیتا سی۔ او جغاں وی جنہاں کی ماڑے پیراں پہیلں واری پیار دیتا سی ۔ میکی کناں وچ اج وی مہاڑی او واز اچھنی اے۔ میں پوچھنا ساں بے جی نا کہار کتنا دور اے۔ کسے نے پارلے پاسے اوچی جغہ بنتے مٹی نے کہرے اپر پینے آلی پہلی نظر وی میکی یاد اے۔ ماڑی اکھیاں جیڑی جنت تکی سی اسنی ھک ھک یاد اج وی مہاڑے دماغے اچ تازی اے۔ نانے نے کہھرے نے چوفیرے پہاڑیاں ہین۔ سامنے اُچےاُچے چیڑاں نے بوٹے ۔ دہوں ٹیکریاں نے بیشکاروں، بوٹیاں پچھوں چڑھنا چن بہوں سوھنا دسنا اے ۔ او چودویں نی رات سی ھر پاسے چاننی ، میں زخمی پرندے ار تڑفنا چھتے اپر کلا ٹرنا ، گزرے ویلے کی یاد کرنا پیا ساں کہہ دیہاڑے سن۔ لوکاں نال پہھریا ہویا کہھار، نانی نانا مانواں، ماسی انہاں نے کڑیاں مڑے، سب یاد اشنے سن۔ ماڑھے اتھروں پونجنے آلا کوئ نی سی۔پورا چن ھمیش میکی اپنے پاسے چھکنا ھہ۔ اس راتے نی ٹور ای کوئی ھور سی ۔ چن ماڑھے نال اچھی بیٹھا سا۔ اس چھتے اپر میں راتیں بھوں واری ستا ساں۔ گرمیاں نیاں راتاں اچ کھٹے اپر لیٹیاں راکٹ لوڑھے سن۔ تروٹنے تارے تکے سن۔ اس راتیں ماڑیاں تارے تروڑنیاں اکھیاں کلہے چنے کی تکنیاں پئیاں سن۔ چنے اپر بیٹھی چرخا کتنی بڈھی مائی صدیاں تھوں ماڑھے ار کلہی ھہ۔ اس راتیں چوخا چِڑ میں چنےکی اکھیاں وچ بھالی تکیا سی۔ سیلی بنی اسنے نال غلاں کیتیاں سیاں۔ رجی تے رویا ساں ۔ فیر اے نظم لخی سی جسنا ناں اے بڈھی۔ ادھی راتیں چنے اپر بیھٹی چرخا کتنی بڈھی پاغلاں ار ھسی جانی اے تارے پلانننس غلاں کرنے اسکی کول بلانے ن اٹھنی بیھنی ھاۓ ھکو کرنی بڈھی نی کالی نھیری رات مکنے اندر ھی نی اچھنی |
Abdul Raouf Qureshi, born in Pakistani-administered Kashmir, has a deep connection with the land, shaped by his rural upbringing and knowledge of local customs and nature. Raouf’s love for the environment is reflected in his Pahari poetry and short stories, celebrating rural life and the bond between humans and nature. His love for trekking has taken him to the K2 base camp with Kramblers, a UK-based hiking organisation. Through his writings and adventures, Raouf embodies the relationship between humanity and the natural world.
عبدالراوف قریشی پاکستانی زیرانتظام کشمیر وچ پیدا ھویا۔ بچپن تے کجھ جوانی راجدھانی کوٹلی اپنے گراں گزاری تے انگلینڈ أیُا۔اپنی میٹی تے رسم رواج نال جڑیا وا۔ اسنی شاعری تے کہانیاں وچ تساں کی دیہاتی رنگ لبسن۔ راؤف کی پہاڑاں اپر چڑھنا تے لماں ٹرنا پسند اے۔ راوف کرامبلیر کشمیری رمبلر نال کے ٹو بیس کیمپ تک سفر کیتا۔بٹیاں بوٹیاں نال اسنا ڈونگا رشتہ ھہ۔ اسنی کہانیاں تے شعراں وچ بٹے بوٹےغلاں کرنے دسنے ہین۔
|
supported by
|
awarded
|