Untitled
Yana Sanko self-translated from Belarusian by the poet the lines are irregular like metal figures of an obscure purpose on the naked field colored Baltic Rusty poets of miniature languages each molding molding chess pieces from the crumbs of her rationed bread behind the bars of borrowed vocabularies to make a Goat’s Move into foreign gardens to hold onto: salapiaki, zialiepuhi hidden there where the clothes are mingled with skin folds and the first hint of smell is landing on a molecule of fat, the full real smell of the speech body, uneasy and indirect exit, give up the keys go through the field there I am on the brink with the dictaphone I am oblivion I am serenity I am a paper boat navigating those waves to escape progress I am a flashlight that has caught in the darkness an inscription on corridor walls something was there, aching Poet's note Salapiaka (Belarusian) is someone who “shows their tongue”, or fools around. Zialiepuhi are fruits that are not ripe, it is used to remind a young person they are not a full adult yet. Belarusian grandmas would use both words to discipline children. |
Яна Санько радкі арытмічныя як жалезныя фігуры цьмянага прызначэння на аголеным полі колеру балтыйскі іржавы паэткі мініятурных моваў лепяць лепяць шахматы з мякіша дазаванага хлеба за кратамі чужых слоўнікаў каб зрабіць ход казой у іх гароды не аддаць: салапякі й зялепухі, прыхаваныя там дзе адзенне мяшаецца са складкамі скуры і на малекулу тлушчу прысядае першы намёк на пах сапраўдны поўны пах цела няпростай мовы выйдзі, аддай ключы полем ідзі, я там на ўскрайку стаю з дыктафонам я забыццё я бесклапотнасць я папяровы човен што ў гэтых вірах спрабуе ўнікнуць прагрэсу я ліхтарык што з цемры выхапіў надпіс на сценах пад’езда нешта было і балела |